Dag 11: de Art Deco route naar Lord of the Rings.

Zo dat was even zwaar met opstaan die spierpijn en stijfheid in de benen. Je hebt me 's nachts niet naar de wc moeten zien waggelen. Maar wel lekker 10 uur geslapen...ik had het nodig ook haha. Op naar een nieuwe dag.

Vandaag is het weer een lang rij dagje. Veel kilometers voor de boeg, al zijn het er 600 geworden i.p.v. de 430 op de planning. Om half 9 vertrokken naar Napier. Deze stad heeft de meeste art deco gebouwen ter wereld. Oftewel Art Deco Capital of the World! Het was zeker een bijzonder gezicht al die oude gebouwen. Hier en daar een oude auto er nog bij en het plaatje was helemaal compleet. Mooi om te zien hoe die oude stijl ook zo goed behouden wordt!

Daarna was het door tuffen naar Wellington, althans dat was de planning die ochtend. Onderweg kwam ik erachter dat de Putangirua Pinnacles wel erg ver van Wellington lagen en meer op de route van vandaag, dus heb ik die vandaag maar aan de route vastgeplakt. Het is even ruim 100km omrijden geweest, maar ik had de langste plaatsnaam al overgeslagen dus moet kunnen.

De Putangirua Pinnacles zijn beter bekend als de Dimholt road of Paths of the Dead uit Lord of the Rings: Return of the King. Op de borden stond dat de route 1,5 uur zou duren voor een rondje heen en weer. Toen dacht ik ach, die tijden zijn overdreven, het is steeds de helft wat ik loop dus binnen een uur ben ik weer terug. Dat moeten mijn benen wel redden en drinken is ook niet nodig. Met mijn benen ging het inderdaad goed. Blaren pleisters doen super hun werk, geen last van en de beentjes zijn goed losgelopen door de wandeling. Maar toen kwam het, tot mijn grote verbazing ging het weer omhoog...en hoe!!!

Zo steil is het helemaal niet in de film! Daar lopen ze op een platte grond, dacht ik mij te herinneren. Nou in deze Paths of the Dead was helemaal niets vlak! Klimmen werd het dus weer, geen andere optie mogelijk. Het is trouwens wel heel bijzonder om zo'n rotsformatie te zien. Heb het zelf nog nooit gezien zoiets. Maar wat een gedoe om er te komen. En dan vind ik dat zelf niet erg, maar dan vraag ik me dus af of al die acteurs en cameramannen en wie dan ook op en neer hebben gelopen daar.

Om er te komen moet je al 2 keer een beekje oversteken, een goed stromend beekje, te breed om in 1 stap overheen te gaan. Dan is er verder geen pad, het is letterlijk een path of the dead, je kunt je er namelijk lelijk bezeren als je voet wegschiet of als je valt. Je loopt namelijk de hele route langs de beek over de losliggende stenen heen. Maar het eind resultaat is wel weer spectaculair. Zoals ik al zei, bijzonder mooie rotsformaties uitschietend naar meerdere kanten. Prachtig om te zien.

Toen werd het na een wandeling van 2 uur toch weer eens tijd om richting Wellington te gaan. Wat had ik een dorst zeg! Goede les...altijd drinken meenemen. Soms kloppen de borden dus niet en is het juist langer. Onderweg nog even gestopt bij Rivendell. Of nou ja waar een deel van Rivendell gefilmd is. Alles stond netjes aangegeven, maar ik zag het niet. Alles was weer dicht gegroeid, kom me niet indenken hoe hier hele sets tussen hebben gepast. Maar alsnog was het leuk om te zien. Het ging ook regenen, dus bleef niet te lang hangen. Ik zag nog een swingbridge waar ik overheen moest wandelen van mezelf. Wat zijn die dingen grappig, je schudt volledig heen en weer!

En nu na een lange dag eindelijk in Wellington, waar het regent. Ik heb wel echt mazzel met het weer steeds. Het werd droog toen ik mijn auto ging uitladen en nu regent het weer volop! Tot nu toe heb ik eigenlijk alleen maar zon gehad. Op een deel van 1 Hobbit excursie na. Dus ja met het weer heb ik het wel echt getroffen. Qua hotel ook! Ligt perfect qua ligging. Wifi, gratis parkeren en ontbijt!!!! Mijn enige inbegrepen ontbijt van de vakantie....yessss. Daar kan ik mooi 2 ochtenden goed van genieten.