Dag 33: Aan al het moois komt een eind...

Het was mijn laatste ochtend in Dubai. Het enige dat ik nog wilde doen was naar Miracle Garden. Een grote tuin vol kleurige bloemen. Omdat de afstanden zo ontzettend groot zijn in Dubai duurt het wel even voor je er bent. Het ligt namelijk 30 kilometer verderop.

Miracle Garden is mooi aangelegd. Ze gebruiken niet veel verschillende soorten bloemen maar wel veel verschillende kleurtjes wat het een erg vrolijk geheel maakt. Zo hebben ze huizen bekleed met bloemen en zelfs een A380 vliegtuig van Emirates. Heel gaaf om te zien. Ik had wel een wat lekkerdere geur verwacht van al die bloemen. Maar misschien is dat door de warmte, want het was er ontzettend heet. Er was alleen maar zon, niets was in de schaduw. Pfoe... het water droop van me af.

Terug in het hotel mijn spullen opgehaald en naar het vliegveld gegaan. Ik had natuurlijk veels te veel spullen mee. Oops maar ja ik ben een souvenirtjes fan en dan heb ik nog heel veel laten liggen!! Mijn koffer zelf was 30,1 kilo en dat werd goedgekeurd. Handbagage was natuurlijk veels te veel. Van de man bij de check-in mocht ik door maar hij waarschuwde me wel voor de volgende controle. En dat ik daar waarschijnlijk niet doorheen zou komen.

Bij de volgende controle aangekomen werd een man apart gehouden met zijn koffertje. Zoals een aantal anderen met mij mee dachten, zijn we snel doorgelopen achter de controleur langs op naar de paspoort check. Toen kon hij ons niet meer terug roepen. We waren allemaal blij want iedereen bleek een te zware handbagage koffer mee te hebben. Zie je, ik ben niet de enige met zoveel spullen.

Voor we gingen boarden kwam ik Tale weer tegen. Na wat bijgepraat te hebben moesten we boarden. En ja toen was het 7 uur naar huis vliegen. De vlucht ga ik het niet eens over hebben, drama, en het idee dat ik weer naar huis ging werd ik al helemaal niet vrolijk van.

Mijn ouders en zus Barbara stonden op me te wachten op Schiphol. Wel fijn om weer je familie te zien. Mijn moeder is weer erg blij dat ik thuis ben.

Maar nu ben ik weer thuis, poesjes zijn blij om me te zien, heb van Stefanie een mooie opgeknapte badkamer gekregen waar ik erg blij mee ben, maar ik heb heimwee. Lig in mijn bed met een dubbel gevoel. Wat zal het weer ontzettend wennen worden om weer thuis te zijn nadat ik het zo lang zo fijn heb gehad in het buitenland.

Het was een reis om nooit meer te vergeten. Zoveel gezien en zoveel gedaan. Zoveel leuke, lieve mensen leren kennen. Deze reis is de beste keuze die ik ooit heb gemaakt. Ik ben ontzettend trots op mezelf dat ik het gedaan heb, dat ik angsten heb overwonnen, mijzelf heb uitgedaagd met wandeltochten, mijn grenzen heb verlegd. En ik zou het zo allemaal weer overdoen. Maar nu wordt het eerst weer even wennen om thuis te zijn. Gelukkig heb ik nog heel veel foto's en video's om nog jaren te genieten van deze mooie reis. Ooit ga ik terug! Wanneer weet ik nog niet, maar zeker is dat wel. Nieuw-Zeeland wat ben je mooi, Australië het was chaotisch maar super gaaf en Dubai wat was je gezellig. Tot snel!

Dag 32: Al het moois van Dubai in de smog

Het eerste wat iemand op zal vallen als hij Dubai binnen komt is de dikke smog laag die er hangt. Een bruine waas waardoor niets echt goed zichtbaar is. Ik had hele mooie uitzichten verwacht, helaas. Maar het goede nieuws is, Stefanie is aangekomen dus ben om half 9 naar haar toegegaan om te ontbijten in het Hilton... luxe!! En gratis yes!

Wat was het fijn om weer een bekend gezicht te zien. Ondanks dat ik absoluut niet naar huis wil is het toch fijn een hele dag door te kunnen brengen met een van je beste vriendinnen.

Na wat bijgepraat te hebben zijn we op pad gegaan. We hebben besloten om naar de Dubai Mall te gaan en Burj Khalifa op te gaan. Maar eerst een dagkaart voor de metro kopen. Het eerste wat ons opviel in de metro was de vrouwen coupé. Mannen waren hier verboden. Al stond er 1 verdwaalde mannelijke toerist uit Egypte in, die zich opeens erg ongemakkelijk voelde toen wij hem een beetje uit stonden te lachen. Maar hij is gewoon blijven staan, bikkel! Wel voelden we ons reuzen naast al die Filipijnse vrouwtjes.

Na behoorlijk wat stops eindelijk bij Dubai Mall aangekomen. Eerst een kilometer lopen voor je er bent en dan..... zo groot, niet normaal. Dat kun je in 1 dag niet eens bekijken. Echt niet normaal. Na wat rondgeslenterd te hebben op zoek gegaan naar Burj Khalifa. Ter plekke konden we alleen een ticket van 500 Dirham kopen, dus online een ticket van 125 Dirham gekocht. Wat nou 500! Daar doen we niet aan hè als het goedkoper kan. Blijven wel Nederlanders.

De lift ging behoorlijk snel omhoog. Ze zeiden 77 seconden maar volgens mij was het sneller. We gingen naar etage 125, dit was 452 meter hoog. We konden ook nog naar de 124e verdieping vanaf waar je de lift naar beneden weer moest pakken. Het uitzicht was prachtig. Je kon de smoglaag duidelijk zien liggen, bruine lucht met erboven mooie blauwe lucht. Door de smog kon je helaas niet zo ver kijken als we gedacht hadden. Palm eiland was niet te zien, wel konden we het World gedeelte zien. Ook Burj Al Arab was maar met moeite te zien, het 7 sterren hotel. Maar het was alsnog een mooie ervaring en het is een heel mooi gebouw om te zien.

Hierna zijn we naar Atlantis the Palm geweest, het mooiste hotel in Dubai, vind ik. Helaas wordt er alleen maar gebouwd in Dubai en is het hotel niet duidelijk meer te zien vanaf het begin van palm eiland ondanks dat je er recht op af gaat met de monorail. Maar als je de bouwwerken voorbij bent doemt hij op, het magische grote hotel. Hier wil ik ooit nog wel eens slapen. Het aquapark ziet er geweldig uit. Ook hier wil ik nog wel eens heen! We konden niet echt ver naar binnen, vanaf een bepaald punt word je tegen gehouden. Een paar winkels en restaurants en verder kwamen we niet.

Vanaf de boulevard zag het hotel er ook prachtig uit en hebben we een mooie zonsondergang kunnen zien.

Op de terugweg zijn we nog naar Mall of the Emirates geweest. Weer een gigantische mall waar Ski Dubai ligt. Na een hapje gegeten te hebben bij Chili's zijn we naar de March of the Penguins gaan kijken. Grote mooie penguins die ze gingen showen aan het publiek. Leuk om te zien.

Toen was het alweer tijd om terug te gaan naar het hotel, want Stefanie moest vanavond weer terug vliegen. Met lamme benen en pijn in ons voeten terug gestrompeld. Nog wat souvenirs ingeslagen en op naar het hotel.

Dag 31: Vliegen en slapen

Het was alweer vroeg opstaan vandaag. Om 6.00 zou mijn vlucht naar Dubai alweer vertrekken. Heb een kort nachtje gehad, maar toch redelijk goed geslapen ondanks dat het kort was. Gelukkig maar.

Op het vliegveld ging alles voorspoedig. Het vliegtuig was aardig vol dus geen plek achterin. Had 2 meiden naast me, waarvan er 1 behoorlijk ziek was en terug ging naar Frankrijk om geopereerd te worden, dus snel meer ruimte voor haar geregeld. Het andere meisje was Duits en had last van migraine, ook zij heeft een andere plek geregeld om languit te kunnen liggen, maar dit betekende wel omruilen met een ander meisje. Maar de middelste stoel was wel leeg, dus alsnog best ruim.

Het was 14 uur vliegen, het duurde al ruim 4 uur voor je Australië over was, voordat ik eindelijk de eindgrens zag en weer zee. Wat een mega land. Niet normaal en dan te bedenken dat er maar 24 miljoen mensen wonen, ik blijf er verbaasd over.

De 14 uur ging uiteindelijk nog wel snel voorbij. Stukken sneller dan de 16 uur naar Auckland. Heb nog de documentaire Wild New Zealand gekeken, kan ik iedereen aanraden. Heel mooi om te zien.

In Dubai duurde het even voor ik door de douane was, gedag gezegd tegen het Duitse meisje waarvan haar moeder haar stond op te wachten in Dubai, zo lief! En toen de metro gepakt naar mijn hotel. Het was maar 5 stops dus dat viel mee. Uit de metro gekomen was het een klein stukje lopen maar wel een brug over de weg over. En ja dat waren alleen maar trappen....met al mijn bagage. Een man zag me kloten en bood aan om mijn grote koffer te tillen. Wat was ik daar blij mee, 30 kilo is best zwaar!!

In het hotel aangekomen was mijn kamer meteen klaar. Wifi werkte perfect, dus eindelijk weer normaal een whatsapp gesprek kunnen voeren. 's Avonds zou Stefanie naar Dubai komen en zou ik bij haar blijven slapen, maar ze had zich vergist in de tijd dus hebben we voor morgenochtend afgesproken.

Toen was het half 5 en werd ik moe... zo moe dat ik de hele tijd ben blijven slapen. Erg he, maar ben wel meteen van mijn jetlag af dat scheelt.

Dag 30: Gevaarlijke dieren in Australie

De laatste dag in Cairns is alweer begonnen. Qua warmte maakt het me niet uit dat ik weg ga, qua vakantie wel want die is daarmee bijna tot een einde gekomen. Weg uit Cairns is weg uit Australië....neeeee!!!!

In de ochtend heb ik nog een tocht naar Green Island gemaakt. Ik zat heerlijk rustig aan boord van de boot toen er 2 minuten voor vertrek allemaal Chinezen aan boord kwamen. Dag rust. Ik werd omgeven door ze en heb 45 minuten lang niets anders gehoord dan hun getetter. Toen we aankwamen ben ik snel naar het rechter strand gegaan ipv de linker waar toezicht was en alle Chinezen heen gingen.

Nadeel bij het rechter strandje waren de bosjes onder water. Veel van mijn vriendinnen weten dat ik bang ben voor bosjes en hier als het even kan ook niet overheen zwem omdat ik niet weet wat er tussen zit en er dus tussenuit schiet om me aan te vallen. Ik heb mijn angst getrotseerd en ben er overheen gegaan maar dat was wel met wat paniekerige ademhalingen. En op een gegeven moment vond ik het ver genoeg....heel snel terug gezwommen. Had namelijk net een hele grote vis gezien en een gevaarlijke blue spotted stingray, dus weg bij die enge vissen.

Vlakbij het strand zwom ik tussen scholen kleine maar ook grote vissen door en dat leverde wel wat mooie plaatjes op.

Een echt rif was hier niet alleen als je ver de zee in ging en zo'n held ben ik niet in mijn eentje. Wil graag met al mijn ledematen weer thuiskomen. Maar even op het strand zittend en een broodje etend kwam ik in gesprek met een Australische broer en zus. Al kwam dat meer doordat een vogel heel brutaal een stuk brood uit mijn hand plukte en in mijn vinger hapte. Maar goed, zij gingen ook weer het water in en ik ben met ze mee gezwommen. Zo vond ik het wat minder eng over de bosjes zwemmend. Al werd ik wel aangevallen door 2 picasso vissen. Later nog door meerdere op andere plekken. Alsof de beesten me vandaag moesten hebben.

Na terugkomst in Cairns nog gezwommen in het gratis toegankelijke buiten zwembad aan de Esplanade. Zo kon ik mooi het zout van me afspoelen, al waren daar bij dat zwembad ook douchjes. Wel raar hoor om in bijna 35 graden zwemmend een kerstboom te zien staan.

Dag 29: Koala droom in het regenwoud

Bij Cairns heb je niet alleen the Great Barrier Reef, maar ook het regenwoud. Hier heb je Rainforestation en Kuranda. Waar ik vandaag dus heen ging. De eerste stop was Rainforestation. Hier heb ik aan het begin de Amerikaanse Alex leren kennen en zijn de rest van de dag met elkaar opgetrokken.

We begonnen met een wandeling door het miniscule wildlife park. Omdat ze hier de dieren trainen om tam te worden kan ik dit iedereen aanraden. Ze hadden een Tasmanian Devil, dingos die echt super lief en aaibaar waren. En ook weer kangoeroes en wallabies. Allemaal tam!!! Die lagen heerlijk voor pampus in de hitte maar die mocht je zoveel aaien als je wilde. Krokodillen hadden ze ook, een lachende kookabara, een wombat en wat hagedissen.

Maar wat super lief was, was de baby koala. Die was rond de 8 maanden oud. Zoooo lief, zo klein! We mochten hem aaien en mee op de foto terwijl de verzorgster hem vast hield. Vanaf 6 weken trainen ze de diertjes al om aan mensen te wennen. Hierdoor is het veilig om ze te kunnen aaien. Geweldig!! Echt iets voor mij!!

Toen moesten we wegens ons strakke tijdsschema door naar een rondje door het regenwoud met de Army Duck. Een amfibie voertuig uit het leger van ruim 70 jaar oud. Op deze tour kregen we allemaal informatie over de bomen en planten uit het regenwoud. Als wild dier hebben we alleen een schildpad gezien. Wel geleerd over een plant die je niet als wc papier wilt gebruiken. Die heeft kleine haartjes die in je huid blijven steken en giftig zijn. Brrrr auw.

Toen was het tijd voor de Aboriginals dans show. Hier lieten ze een aantal dansjes zien. Erg grappig. En daarna mochten we met een boomerang gooien. Mijn eerste worp belandde in de boom maar hij ging wel super ver. De tweede poging kwam iets minder ver en stortte in het gras neer. Na een voorbeeld van speerwerpen á la Aboriginal manier gezien te hebben en uitleg over de didgeridoo was de ochtend alweer voorbij.

Doordat we op de foto wilden met een koala en ik ook nog met een krokodilletje waren we te laat voor de eerste bus naar Kuranda. Wat was dat geweldig zeg om een koala vast te houden! Zo lief. En het krokodilletje was tot mijn verbazing echt zacht. Maar vond het best zielig dat zijn bekje dicht getaped zat, moet wel natuurlijk maar toch. Na een uurtje wachten toch naar Kuranda. Eerst een hapje gegeten en toen we rond gingen lopen was alles tot onze grote verbazing al gesloten. Het was pas 15.15! Blijkbaar sluiten ze om 15 uur wanneer de laatste bus naar de trein weggaat. Maar goed Kuranda bestaat alleen uit kraampjes voor toeristen, een butterfly sanctuary en een wildlife park zoals in Rainforestation. Omdat we nog maar 45 minuten hadden vonden we het zonde entree te betalen voor de butterflies en het wildlife park hadden we 's ochtends al gezien.

Bij terugkomst bij het hostel weer een pizza gehaald en lekker op de kamer opgegeten, had genoeg van de warmte vandaag dus lekker in de airco gezeten en ben erg moe dus ga vroeg slapen. Lekker dromen over koala's.

Dag 28: Het kleurrijkste rif op Aarde!

Cairns is natuurlijk de plaats voor the Great Barrier Reef. En daar ga ik vandaag dus ook heen. Heb een snorkeltocht geboekt bij Dive Down Under inclusief een introductie duik. Met de gratis shuttle bus van het hostel naar de reef fleet terminal gereden, inchecken en naar de boot. Evolution heet de boot. Tijdens het wachten kom ik de Australische Alicia tegen die ook alleen was. We werden aan tafel gezet bij Anya en Nikita uit Duitsland.

Het werd een gezellige dag. Na een vrolijke en grappige uitleg over alles aan boord en de crew moesten we naar de briefing voor het duiken. Tijdens de uitleg renden er veel mensen naar buiten om te spugen...was erg grappig om te zien elke keer. Vooral als je zelf nergens last van had.

We werden ingedeeld in groepen voor het duiken, maar Alicia en Anya hadden ook besloten om een duik te doen dus heb mezelf verplaatst naar hun groep zodat we met zijn 3tjes tegelijk konden. Na aankomst bij het eerste rif konden we eerst nog een tijd snorkelen. Het is toch een stuk kleurrijker als ik dacht. Had echt een grauwe boel verwacht als je op alle verhalen op tv af gaat, maar het was juist heel kleurrijk, veel vissen en veel verschillende koraal soorten. Prachtig!

Toen was het tijd om te duiken. Uitrusting aan en gaan met die banaan. We kregen 1 instructeur mee, ik zat links van hem en Alicia en Anya rechts. Gaaf hoor om relaxed onderwater te zwemmen en gewoon te kunnen ademen. Kan niet zeggen dat ik veel meer bijzonders heb gezien dan tijdens het snorkelen maar de ervaring is gaaf. Wel hebben we een haai gezien. Hij was gelukkig ver weg, maar wel gaaf en ook eng om te zien.

Voor we naar het tweede rif vaarden kregen we een lunch. Klaargemaakt door bijna alle crew leden. Zo hadden ze allemaal meerdere taken. Het was trouwens erg lekker.

Op naar het 2e rif. Dit was nog veel mooier dan de eerste. Misschien omdat het ondieper was geen idee maar er was nog meer kleur, nog meer vissen en gave afgronden. Bij zo'n afgrond ook weer een haai gespot die onder me door zwom. Ben er nog even achteraan gezwommen met mijn video camera. Niet te dichtbij natuurlijk.

En toen was het weer tijd om ruim een uur terug te varen. Op de boot kwam ik Tale tegen, een Nederlandse jongen die ik de avond ervoor in het hostel leerde kennen. Nog even mee zitten praten en daarna met Alicia voorin de boot gaan zitten. Niet beseffende dat we behoorlijk aan het verbranden waren in de zon en de wind. Bij aankomst kwam de pijn pas....pfoe mijn achterkant was ook helemaal knalrood van het snorkelen. Oops!

Terug bij het hostel even gedoucht om al dat zout weg te spoelen en daarna samen met Tale een pizza gehaald en onze foto's en filmpjes van die dag zitten bekijken. Rond half 9 ging mijn kaarsje uit, word je best gaar van dat snorkelen, maar het was een mooie dag.

Dag 27: Australisch wildlife in de Taronga Zoo

Vandaag was mijn laatste maar eigenlijk ook enige dag in Sydney en had besloten naar Taronga Zoo te gaan waar ik de Wild Australia Experience heb geboekt. Om bij de zoo te komen moet je vanaf Circular Quay de ferry nemen. Het mooie is dat je met de ferry langs de Harbour Bridge vaart en het bekende Opera House. Dus alle vliegen in 1 klap. Bij de zoo aangekomen ga je eerst met een kabelbaan omhoog naar het begin van de dierentuin die op een helling ligt, zodat je in principe alleen maar omlaag loopt.

Bij de zoo even gewacht tot de tour begon. We hadden een kleine groep van 7 man met 2 amerikanen, 2 engelsen en 2 australiërs. We gingen eerst langs de wallabies. Het enige verschil tussen een wallaby en een kangoeroe is de grootte. Zijn ze kleiner dan een bepaalde grootte dan heten ze wallabies. Weer wat geleerd. We mochten een wallaby aaien en op de foto. Geweldig!!!

Door naar de koala's. Doordat koala's de giftige eucalyptus plant eten zijn ze erg slaperig en slapen daardoor wel 20 uur per dag. Wel werd ons duidelijk gemaakt dat ze niet zo lief zijn als ze eruit zien. Eerder lomp en log. Ze doen geen kwaad maar kunnen je lelijk openhalen met hun scherpe klauwen. Dus we mochten alleen onder de koala staan om op de foto te gaan. Geen probleem, dit was al super cool! Er zat nog een koala verstopt tussen de blaadjes en deze bleek een baby koala te hebben van 6 weken oud ongeveer. Zo lief. Was lastig om tevoorschijn te halen, maar we hebbben de baby gespot.

Door naar the nocturnal house waar allemaal australische nachtdieren zaten. Omdat het er binnen donker is, zien wij ze juist actief zijn ondanks dat het dag is. Ik ben de namen van de beestjes vergeten. Maar leuk waren ze wel. Allemaal een beetje muis en rat achtig. Ook hebben we er een platypus gezien oftewel vogelbekdier. Deze zijn ook niet zo lief als ze eruit zien en hebben een giftige beet. Hier wil je dus niet door gebeten worden. Een verzorgster was gebeten en zei dat bevallen van een tweeling minder erg was dan de pijn van een platypus beet.

We mochten even een kijkje in de keuken nemen hoe het eten gemaakt wordt voor de nacht diertjes. Sommigen krijgen fruit, anderen larven en weer anderen muizen. Bah bah bah. Verstopt achter de keuken zaten hoogbejaarde feathertail gliders oftewel de vliegende buidelmuis. Wat een geweldige beestjes. We mochten er 1 vasthouden...ahhhhh. Ik wil ze hebben!! Zoals veel andere dieren hier hahahaha. Zo klein, zo lief. Ze hebben pootjes die ervoor zorgen dat ze tegen wanden op kunnen lopen en over plafonds en ze hebben een soort van zweefpak aan waarmee ze door de lucht kunnen zweven. Echt leuk.

Nog langs de Tasmanian Devil geweest die met uitsterven bedreigd is door een besmettelijke kanker soort. Ze hebben een speciaal fok programma om na het uitsterven weer gezonde tasmanian devils in het wild los te laten zodat hij blijft bestaan. Goed bezig vind ik!

Na afloop kregen we nog een drankje en een cupcake. En toen was het vrij door de dierentuin lopen. Wat een prachtige dierentuin zeg! Veel dieren, mooie leefruimtes. En het uitzicht van de giraffen is geweldig!!!

Na 2 rondjes door de dierentuin was het op naar het hostel en door naar het vliegveld. Op naar Cairns. Weer al mijn spullen op de vlucht gekregen woohoo. En in Cairns was er een gratis shuttle service van het hostel vanaf het vliegveld. Lekker makkelijk.

Dag 26: De verlaten outback en het levendige Bondi Beach

Vroeg opstaan in Ayers Rock. Ik heb zowaar goed geslapen, niemand heeft gesnurkt al was het wel heet, de airco stond uit. Maar ik wilde om 8 uur meedoen aan de Mala Walk dus het werd racen. Maar ik was gelukkig net op tijd.

Tijdens die walk, waarbij een ranger mee ging kregen we veel te horen over de cultuur van de indigenous people oftewel de Aboriginals. De oorspronkelijke bewoners van Australië dus. Zo werden er dingen verteld over hun spirituele geloven. Hoe een bepaalde grot was gemaakt door een spiritueel persoon, maar ook zagen we rots tekeningen en waar ze kookten. Onwerkelijk om dat zo te zien en te beseffen dat dat 50 á 60 jaar terug nog zo ging. Is voor ons Westerse mensen niet voor te stellen.

Na nog een rondje om Uluru heen gereden te zijn, kwam ik bij een soort waterhole aan. Het leek wel een vlindertuin waar ik doorheen liep om er te komen. Overal vlinders. Geweldig, maar ook een hoop hornets. Hele grote wespen, en geloof me, je wilt niet dat die je steken! Dus ik was er erg snel weer weg.

Toen werd het tijd om het vliegveld weer op te zoeken, auto wegbrengen en aan boord gaan. Ik had inmiddels al door dat de exit rows bij Virgin leeg blijven en dat je snel moet zijn als je daar vrij wilt zitten. Dus nadat we in de lucht waren en het riemen lampje uit ging was het rennen. En ja hoor het was me weer gelukt om ruim te zitten.

Terug in Sydney weer naar het hostel bij Bondi Beach. Het was maar 200 meter lopen naar het strand, maar begon al schemerig te worden toen ik er aan kwam. Snel foto's gemaakt en naar skaters en surfers staan kijken. Er was 1 skater die tijdens het springen en rijden nog even leuk M&M's zat te eten alsof het allemaal maar appeltje eitje was wat hij deed. Nou ik was er goed van onder de indruk. Doe het hem niet na.

Dag 25: the Big Rock genaamd Uluru

Het was alweer rond het middag uur dat ik in Uluru aankwam. Gister was het racen, na aankomst in Sydney naar het hostel en vanochtend alweer vroeg naar het vliegveld. Heb gewoon al mijn bagage meegekregen. Niet normaal!

Maar Uluru is gaaf. Ben na aankomst snel het nationale park ingereden op zoek naar een uitzichtpunt van Uluru. Het werd de sunset plek. Wat een mega rots in the middle of nowhere!!! Niet normaal.

Maar ik had ook nog Kata Tjuta te bezoeken, dus eerst daar maar naartoe doorgereden aangezien dat verder weg lag. Hier heb ik 2 wandelingen gedaan. Er stond een uur voor allebei, maar je kon ze makkelijk in een half uur doen en dan liep ik nog rustig want het was erg heet! Over de 30 graden met volle zon.

De eerste wandeling was naar een uitzichtpunt. Maar voor het eerst deze vakantie vind ik iets tegenvallen. Er was helemaal geen uitzichtpunt namelijk. Dan verwacht ik uitkijken over iets in de verte of diepte. Dat was er niet. Maar goed, toch leuk om wat meer rots te zien.

Daarna de tweede wandeling door de Waipu Gorge. Een doodlopend pad, want aan het einde is alles dicht gestort met stenen die naar beneden zijn gevallen. Bijna aan het einde van de kloof was een heel klein plasje water. Op de terugweg hoorde ik wat gespetter. Toen ik keek zat er een hagedis van zeker 1 meter lang in. Wat een mega beest zeg!! Niet normaal. Heb hem natuurlijk even staan begluren, zo vaak zie je die niet in het wild. En na ruim 10 minuten kwamen er 3 bussen vol chinezen, toen was het over met de rust.

Hierna ben ik naar de sunset view car park gereden om de zon onder te zien gaan op Uluru. Dit geeft altijd mooie kleuren op de rots. Ondanks dat er opeens aardig wat bewolking was heb ik toch mooie foto's kunnen maken. Het was er een stuk rustiger met mensen dan ik had verwacht trouwens.

Toen was het al bijna donker, terug naar het hostel, nou ja dorm met 3 andere mensen om erachter te komen dat er 2 Nederlands waren en 1 Zuid-Afrikaans meisje, waar ik samen mee heb gegeten. Ben nog wat foto's van de sterrenhemel gaan maken, maar was moe en had er nog weinig geduld voor. Ach heb in ieder geval iets.

Dag 24: Save the best for last, vaarwel Nieuw-Zeeland

De laatste dag in Nieuw-Zeeland is aangebroken. Hier zit ik dan ergens boven de Tasman zee dit te typen. Nieuw-Zeeland is achter me, wat ga ik dit land ontzettend missen. Alles wat ik gehoopt had en van gedroomd had is waar! Het is en was echt geweldig. Het is zo'n ongelooflijk mooi land. Er is teveel om te zien en ik had gewoon te weinig tijd! Maar heb al 5,5 uur aan film, dus heb genoeg om terug te kijken en van te genieten. En zit al richting de 3000 foto's dus ook dat wordt geen probleem. Wat zal ik met veel fijne gedachtes aan dit mooie land terug denken.

Maar ik had nog een dag te vullen. Na mijn koffer ingepakt te hebben ben ik naar C1 gegaan. Een restaurant waar je eten door pneumatische buizen komt. Een systeem met geld wat ze vroeger bij banken hadden. Alleen ging het ontbijt helaas niet via die buizen, alleen diner, maar toch grappig om te zien. En om bij de wc te komen moest je door de boekenkast lopen. Het was een schuifdeur hoor, maar erg grappig. En ze draaiden een luisterboek van Harry Potter in de wc.

Toen moest ik de auto wegbrengen. Hij was zowaar goedgekeurd ondanks dat ik een wieldop behoorlijk heb beschadigd aan een stoeprand en geen idee hoeveel krassen er onder het stof zitten van de gravel wegen. Met een busje naar het vliegveld gebracht, daar mijn koffers gedumpt en door naar Willowbank Wildlife Reserve.

Ik heb dit park online gevonden en uitgekozen om heen te gaan omdat ze er kiwi's hebben, kea's en je mag er wallabies voeren. En ook alle andere boerderij dieren en vogels. Wat een geweldig park! Het eerste rondje heb ik 2 uur over gedaan. Overal foto's van gemaakt. Ik had al voer voor dieren gekocht, maar de wallabies hadden geen interesse, er liepen teveel mensen denk ik. Wel hadden ze bijna allemaal een baby in hun buidel. Zo gaaf om te zien.

Bij een apen soort werd er net gevoerd, waardoor we een baby van 5 dagen kregen te zien toen de mamma aap zich moest verplaatsen om het eten te pakken. Verder waren er veel boerderij dieren zoals varkens, koeien, lama's, alpaca's, hertjes, geitjes, pauwen, kippen, eenden enz., enz.





De kippen hadden babies, geweldig!! Die aten gewoon uit je hand. Zo lief.

De Kea vogels waren ook aanwezig, waarvan er 1 meteen heel nieuwsgierig was, hij begon meteen aan mijn schoen te knabbelen.

De Kiwi's waren hier erg goed te zien, heb zelfs foto's mogen maken en filmen! Dat was nergens anders toegestaan, maar het licht was hier ook wat duidelijker. Erg fijn, want ze zijn al zo bijzonder en zeldzaam dan wil je ze wel goed kunnen zien.

Toen ik een tweede rondje ging heb ik heerlijk genoten van 1 van de wallabies. Hij zat vlak langs het pad en kwam op me af toen ik eten liet zien. Heb ruim 10 minuten naast hem gezeten, fotos gemaakt, filmpjes gemaakt terwijl hij steeds lekker zat te smikkelen. Hij was alleen wel bang voor de gans die er rondliep. Was ook wel te begrijpen, die gans was bijna even groot als de wallaby.

Daarna weer langs de Kea's gegaan. Ze waren aan het eten dit keer, maar ben gaan zitten en toen kwam er toch 1 op me af. Die wilde graag gaten in mijn jas maken, maar aangezien die langer mee moet, moest ik daar toch wat van zeggen haha.

Maar wat een gaaf park zeg. Beste wildpark wat ik tot nu toe ben tegen gekomen. Ben nergens ingegaan omdat ze niet echt iets toe te voegen hadden aan wat ik al in het wild had gezien. Maar deze zeker. Hij krijgt van mij 5 sterren.

En toen weer terug naar het vliegveld en ja dan zit je hier onderweg naar Sydney. Beetje met een sip gevoel. Terwijl ik nog zoveel moois te zien ga krijgen. Het is een beetje dubbel. Maar Nieuw-Zeeland was mijn grootste wens en die droom is volledig uitgekomen. Ondanks de aardbeving en dat sommige dingen niet doorgegaan zijn door het weer, was het een reis om nooit te vergeten. Ooit kom ik hier weer terug!

Dag 23: De verwoesting van een stad.

Ik heb betere bedden gehad, maar ik klaag verder niet. Heb weer een goed nachtje geslapen en geen plannen vandaag dus kon heerlijk rustig aan doen. Uiteindelijk heb ik een Christchurch pass genomen. Hierbij kun je met de Gondola, de tram, punting op de Avon river en een ritje door de Botanische tuinen doen. En de shuttle naar de gondola kreeg je ook gratis.

Na ontbeten te hebben punting vastgelegd om 17.00 anders zou het misschien vol zitten en kon ik niet meer mee. Prima! Nu op naar de shuttle voor de Gondola, de kabelbaan van Christchurch. En in die auto zag ik pas wat een schade de aardbeving van 2011 heeft aangericht. Als je niet zou weten dat die zo verwoestend was zou je echt denken wat een vervallen sloeber stad. Overal zie je gebouwen in hekken staan, of om nieuw te bouwen of om te herstellen. Ook al is het 5,5 jaar geleden, ze zijn hier nog lang niet hersteld. 1700 gebouwen moesten uiteindelijk gesloopt worden. Dus ja dat heeft wel wat tijd nodig om weer op te bouwen.

De Gondola was mooi. Op 500 meter hoogte had je 360 graden uitzicht. Zo zag je heel Christchurch, de Alpen, de zee en ook de Peninsula waar Akaroa in ligt, die lag alleen aan de andere kant van de berg, dus Akaroa zelf zag je niet. Maar wat een mooi uitzicht weer. Het was ook mooi weer, al best warm boven. Het was uiteindelijk 28 graden geworden vanmiddag.

Na de kabelbaan weer terug naar de stad om een rondje in de tram te maken. Een leuke ouderwetse tram. Daar ben ik een echte toerist voor haha. Langs de hoogtepunten van Christchurch gereden, wat nu eigenlijk alleen maar vervallen gebouwen zijn. Ik ben uitgestapt bij Re:Start waar ze winkels in zeecontainers hebben gemaakt. Dit was na de aardbeving gemaakt om zo het winkelen weer mogelijk te maken. Maar echt een winkelstraat of winkel gebied is er niet. Het zijn een paar containers met wat banken en wat winkels maar vooral eet tentjes. Dan is er nog een straat om de hoek waar hier en daar een winkel zit. De meeste winkels moeten nog open gaan. Heel raar om dat zo te zien.

Weer ingestapt in de tram om langs de Cathedral te rijden die ook echt verwoest is. Niet normaal. Tot op heden is er nog niet besloten wat ze ermee gaan doen. Over 2 weken hopen ze meer te weten, of herstellen of slopen. Ik zou zeggen herstellen als voorbeeld voor de mensen, maar als je de verwoesting ziet weet je niet eens of het hersteld kan worden.

Na aankomst bij de botanische tuinen nog snel een rondje door het museum gelopen, wat hier trouwens allemaal gratis is. Echt Nederland kan nog heel wat leren van Nieuw-Zeeland. Gratis musea, overal gratis public toilets en nog schoon ook allemaal. Toen een rondje door de botanische tuinen. Bomen en planten van over de hele wereld. Vooral de rozen waren prachtig en roken heeeerlijk!

Het Punten was maar een paar minuten lopen. Een Punt is een soort gondel zoals om Venetië en wordt door een man met een stok voortgeduwd, met de stok zet hij zich af tegen de grond. Op die manier vaar je. Heerlijk rustgevend langs de botanic gardens gevaren. Punting is overgebleven door de Engelsen die zich in Christchurch hadden gevestigd. Laatste keer dat ik gepunt heb is 20 jaar terug zoiets in Cambridge.

Ik wilde ook nog langs een art ding, 185 chairs heet het. 185 Witte stoelen gemaakt als kunst project, elke stoel stelt een dode voor. Dus voor elke omgekomen persoon tijden de aardbeving staat er een stoel. Van een maxi cosi en kinder stoel tot krukken, fauteuils en een rolstoel. Het was best indrukwekkend om te zien.

Toen ik in een restaurant zat te eten kwamen er Nederlanders binnen en ja ja de wereld is klein. Dit waren Kirsten en haar moeder met wie ik in Devonport ben meegelopen. Zo bizar. Zo'n grote stad en dan kom je elkaar in een willekeurig restaurant tegen.

Dag 22: Van film locatie naar droomwereld

Ik heb de nacht overleefd maar vraag niet hoe. In het hostel kwam ik een leuk stelletje tegen, ook Nederlands, lekker mee zitten praten en ze zijn meegelopen toen ik wat fotos van de sterren ging maken. Zij waren ook Lord of the Rings fans dus ook naar veel locaties. Leuk om dan ervaringen te kunnen delen. Maar de nacht was een hel!!!! Ik kwam de kamer in en ja hoor gesnurk. Neeeee dacht ik. En het was nog een van de vrouwen ook, had eerder die man gedacht! Na 45 minuten werd het eindelijk stil. Om na een uur het licht aan te krijgen want 2 gingen plassen. Weer gesnurk, toen ben ik maar gaan plassen. Inmiddels was het al 2 uur.....beetje in slaap gevallen tot half 5...kwart voor 6 stond mijn wekker, maar weer gesnurk dus dat werd geen slapen meer. En het was bloedheet in die kamer. Ik haat dorms!!!! Volgende keer betaal ik wel een hoop voor een dure kamer!!! Maar goed heb het weer overleefd haha.

Toen snel met gierende banden weg van die plek. Al heb ik nog wel wat fotos van Lake Tekapo met de Lupins ervoor genomen, maar ja dat is niet zo mooi als met daglicht, het blauwe van het meer was nu niet te zien.

Na 2 uur rijden en een gravel weg van 21km die lekker glibberde aangekomen bij Edoras. Wederom een Lord of the Rings locatie. De stad van het koninkrijk van de mensen: Rohan. Je ziet het zo voor je, die hele set die er toen opstond ook al is die nu weggehaald. Die berg ligt zo afgelegen, evenals meerdere locaties dat ik me echt afvraag hoe ze die locaties toch allemaal hebben kunnen vinden. Maar echt weer gaaf om te zien.

Weer 21km terug door de gravel weg, mijn auto is echt afgeragd niet normaal en na 2,5 uur rijden aangekomen in Akaroa. Wat een geweldig dorpje. Ziet er wat Frans uit, leuke mooie huisjes in mooie kleuren. Ouderwetse stijl, heel leuk om te zien.

Maar ik kwam voor het zwemmen met dolfijnen. De kleinste soort ter wereld namelijk de Hector dolfijnen. Wat een lieve beestjes. Ook die wil ik wel mee naar huis nemen. Zo gaaf. We gingen met 7 zwemmers de boot op. Omdat het wilde dieren zijn is het volledig aan de dolfijnen wat er gaat gebeuren. Dat werd dus afwachten.

Als we aan het varen waren kwamen de dolfijnen meeliften in de stroming, dat vinden ze leuk, maar als we stil lagen gingen ze weer weg. Het is juist de bedoeling dat ze blijven als we stil liggen. Op een gegeven moment kregen we toch groen licht om het water in te gaan, wat toch best fris was. Buiten temperatuur 25 graden....water temperatuur 12 graden. Ja dat was even slikken. Maar dan lig je erin en dan komen ze opeens voorbij. Voor je, achter je, overal komen ze vandaan.

Recht op je afzwemmen om daarna naar de diepte te duiken om onder je door te gaan. Vlak voor je langs aan de oppervlakte. Het was echt zo geweldig. Ook al bleven ze niet en zwommen ze steeds door, zijn er toch zeker 15 stuks langs ons gezwommen. Dat was zo magisch. Zo onwerkelijk. En ja ik had ze makkelijk aan kunnen raken, maar dat mag niet. Hun huid is zo dun als de huid onder je oog, onze bacteriën kunnen de dolfijnen heel ziek maken. Dus afblijven!

Maar ongelooflijk hoe gaaf dit was. Ik ben echt inmiddels door al mijn woorden heen. Onbeschrijflijk, ongelooflijk, onwerkelijk, gaaf, cool, geweldig, awesome, magisch. Ik kan het blijven zeggen maar er zijn gewoon geen woorden voor om alles uit te kunnen leggen. Dat zijn gewoon dingen die niet te omschrijven zijn en die je meegemaakt moet hebben om te kunnen begrijpen.

Uiteindelijk in Christchurch bij Diana en haar Djoser groep pizza gaan eten. Ze hadden namelijk al pizzas besteld maar ook netjes met mij rekening gehouden. Super lief. Heel toevallig was hun hotel schuin aan de overkant. Na afscheid genomen te hebben zit ik nu weer lekker op een eenpersoonskamer. Wat zal ik heerlijk slapen vannacht!

Dag 21: Sneeuw in de Nieuw-Zeelandse Alpen

Pfoe hè hè ik ben aangekomen. Het was een lange dag! En het wordt een zware nacht!! Omdat ze hier alleen nog een bed op een 4 persoons kamer over hadden, moet ik met 3 chinezen slapen waarvan 2 vrouwen en 1 man. Ik denk dat ze snurken, zo zien ze eruit namelijk! En dan lig ik ook nog eens op het boven bed pfff hahahahaha. Moet gelukkig vroeg op morgen en ben moe dus hopelijk hele nacht knockout. Maar goed wat ik vandaag gedaan heb is veeeeel belangrijker!

Ik ben kapot!!! Heb onverwachts weer veel gelopen. Nou goed ik ben begonnen vanuit Dunedin. Heb trouwens echt niets van die stad gezien, kwam laat aan en ging vroeg weg en tussendoor pinguins gezien. Op naar de Moeraki Boulders. Ik wilde een foto in een van de boulders die open staat alsof hij je opeet, maar het was vloed dus de meeste stenen stonden in het water. Dat idee heb ik dus maar laten varen.

Toen door naar de Elephant Rocks. Hele grote stenen zomaar in een weiland en ook alleen op die plek. Hoe verzinnen ze het?

Even verderop hadden ze Maori Rock Drawings. Geen idee hoe oud ze waren, maar erg oud. Een deel was weggehaald en in musea geplaatst en een deel was beschadigd door onze geweldige mede mens die nooit ergens vanaf kan blijven en er zelf overheen gaan kalken. Grrr! Maar wat er was begon al te vervagen, maar ja het zit er dan ook al een behoorlijk tijdje op!

Onderweg naar Mount Cook kwam je langs Lake Pukaki. Ik moest even slikken toen ik het zag, zo ontzettend mooi blauw. Soms zijn er van die momenten dat je echt even stil moet staan om te beseffen hoe mooi het is. Mega blauw water met de Alpen erachter. Wow!

Het was best een eind rijden dus tegen de tijd dat ik pas bij Mount Cook was, was het al half 3. Even een hapje gegeten en daarna richting Hooker Valley gereden. Hier kun je een wandeling maken naar de gletsjer en het ijsmeer ervoor. Ik dacht dat ik op internet had gelezen dat het maar 30 minuten was. Dat bleek 3 uur te zijn, die ik nog in 2 uur heb afgelegd ook. Maar slimpie had geen drinken mee, was niet zo handig, maar heb het zoals gewoonlijk weer overleefd.

Nadat ik weer terug wilde rijden zag ik nog een afslag naar Tasman Glacier, naturlijk erin gereden. Nou dat heb ik geweten. Mijn benen waren al niet zo blij na die onverwachte lange wandeling en toen kwam ik bij de beklimming aan naar het uitzichtpunt. Maar met de Tongariro Crossing in de benen dacht ik dat moet lukken. Uiteindelijk viel het me ook wel mee, maar denk dat het wel 300 treden waren omhoog, als het er niet meer waren. Zal het eens opzoeken. Maar dan dat uitzicht!!!

Dag 20: de Catlins met zijn winderige zuidkust

Vandaag had ik een lange rij dag voor de boeg, dat het uiteindelijk een hele lange dag ging worden wist ik van te voren ook niet. De dag begon goed met een prachtige regenboog langs de weg. Ja daar moest ik natuurlijk even een foto van maken. Ik was onderweg naar Gemstone Beach, waar je dus gemstones, oftewel mooie stenen kunt vinden. Alleen was er geen strand over, het waaide ontzettend hard en de golven hadden het hele strand opgegeten.

Door naar Slope Point dan maar. Eerst 13 km over een gravel weg. Gister was dat een eitje, vandaag reed ik 50 en glibberde nog de hele tijd weg, was iets minder maar ben er gekomen. Wat een wind!!!!! Slope point is het zuidelijkste punt van het zuider eiland. Maar wat een wind. Ik ga dat blijven zeggen, wat een wind. Zelfs ik had extreem veel moeite met blijven staan. En dan staan er gewoon schapen vrolijk in de wei alsof er niks aan de hand is...hoe dan? Dan ging het nog eens regenen ook, wat door die wind als naalden aanvoelde. Ik was zeiknat, ijskoud en het deed pijn. Maar ach je moet er wat voor over hebben toch?

Ik wilde nog langs de Niagara Falls.. Maar die waren zo ontzettend klein dat ik niet eens de moeite heb gedaan om uit te stappen. Ik ben snel doorgereden naar Nugget Point. Hier leven zeeleeuwen, zeehonden en yellow eyed pinguins. Ik heb alleen die pinguins niet gezien. Heb wel een uur op ze staan wachten, maar helaas niets gezien.

Dus toen ik in Dunedin aankwam heb ik maar het Royal Albatross centre gebeld voor het Blue Penguin kijken. Er was nog plek maar moest er nog wel een uur voor rijden. Wat zijn albatrossen extreem grote vogels zeg, niet normaal. Ze vlogen alleen zo hard voorbij dat ik geen foto kon maken. Maar die heb ik dan weer wel van de blauwe pinguin, de kleinste pinguin ter wereld! Ik ben op slag verliefd geworden op deze pinguins. Wat een super schattige lieve beestjes.

Dag 19: het opper machtige Milford Sound

Vandaag ben ik lekker rustig aan begonnen. Omdat het na de Te Anau Caves tour gisteravond vrij laat was geworden dacht ik even relaxen. Uiteindelijk was ik nog op tijd wakker. Om om 9 uur uiteindelijk alweer te gaan rijden naar de Mavora Lakes. Hier zijn namelijk een aantal film locaties van Lord of the Rings. North Mavora Lake is gebruikt als het meer waar the fellowship aanmeert na een tocht over the River Anduin. Het was echt meteen herkenbaar. In het bos zat blijkbaar een boom die gebruikt is maar geen idee welke. Er waren zoveel bomen...

Ook zijn er paden langs de meren gebruikt om de Uruk-hai te laten rondrennen alsof ze langs de kant aan het opjagen waren. Even voor de Mavora Lakes was het randgebied van Fangorn Forest. Waar Gandalf the White zijn paard Shadowfax roept of nou ja fluit. Ook meteen herkenbaar. Dan was er ook nog een stukje waar Merry en Pippin het bos invluchten...dit was weer niet herkenbaar. Maar wel heel leuk om deze locaties te zien. Die laatste was makkelijk te vinden aangezien er net een bus vol mensen naartoe was gelopen. Je moest wel over een hek klimmen.

Ik heb de auto vandaag wel volledig verrot gereden. Echt ze hebben nu al spijt van mijn lage huurprijs als ze weten wat ik er allemaal mee gedaan heb. Om bij de Mavora lakes te komen moest je 37 km over een gravel weg. Allemaal losse steentjes. En ben er met 80 overheen gegaan, crossen en glijden dat die auto deed hahaha. Was wel grappig. In het begin was ik nog bang, later slipte ik steeds meer. Heb ondertussen nog wel 2 van de 3 ontsnapte lammetjes geholpen. Ze stonden buiten het hek. Toen ik naar ze toe liep werden ze zo bang dat ze zichzelf weer door het hekwerk hebben gewurmd. Bij de eerste ging dat goed, de 2e lam zag ik te laat dus kon niet op tijd remmen en reed daarom maar door. De 3e ging weer op die manier. Dus goede daad is weer verricht vandaag.

Toen door naar Milford Sound. Het rijden ernaartoe was al mooi, wat helemaal spectaculair zou zijn als het helder zou zijn. Nu regende het en was alles bewolkt. Zo ook op de boot. Al was de Milford Sound, wat eigenlijk echt een fjord is, nog steeds ontzettend mooi. Wat een hoge bergen, allemaal boven de kilometer hoog. Wat voel je je nietig als je daar vaart.

We gingen nog naar een waterval. Maar alle regenjassen waren inmiddels al ingepikt dus ik bleef wat verder weg. Er kwam zoveel water en kracht van de waterval af dat je binnen 1 seconde zeiknat was. Ik stond bij de deur en vloog meteen naar binnen maar was alsnog nat. Iemand moest glazen water vullen, maar ja het bleek een pussy, de sukkel liet het rek met glas vallen en klaagde daarna alleen maar over zijn handen, die trouwens niet eens bloedde. Mietje dus. Wij geen vers water en de crew moest eerst al het glas wegruimen.

Tijdens het varen kwamen we zeehonden tegen die probeerden te zonnen in de regen ;) deze zeehonden waren allemaal mannetjes en verstoten uit de oorspronkelijke kolonie. Dus hebben ze elkaar opgezocht en zijn ze op een bepaald punt gaan zitten.

Ook zagen we de zeldzame bottlenose dolphins. Die zwommen gezellig mee met 2 boten, maar helaas niet onze. Al maakt het niet uit waar ze zwommen. Het kijken ernaar was al geweldig. En het feit dat ze zeldzaam zijn en er dan toch op dat moment zijn is super, net als op de ferry naar het zuider eiland. Elke Nederlander die ik spreek heeft ze niet gezien dus mag van geluk spreken dat ik dat wel heb gedaan.

Na terugkomst in Te Anau uit Milford Sound ben ik het centrum ingegaan en wilde ik bij een specifieke Italiaan eten die ik gister al had gezien. Terwijl ik daarheen loop komt Diana naar buiten, zij zit daar net aan tafel met 3 reisgenoten. Diana raakte ik mee in gesprek tijdens de tussenstop op Dubai airport en kwam ik in Lake Matheson ook al tegen. De wereld is wat dat betreft echt klein! Maar super leuk en ben gewoon aangeschoven met eten.

Dag 18: Adrenaline swing eindigend in het donker.

Jaaaaaaaa ik ben een officiele gek! Hahaha nee valt best mee, wel een officiele Ledge Swinger. Ik zat gisteravond lekker die knoflook pizza te eten, wat een grafsmaak had ik ervan zeg. Zal een mega walm om me heen gehangen hebben. Maar goed, aangezien er al zoveel geannuleerd was keek ik op een korting site en zag ik de ledge swing voor de helft van de prijs en nog maar 1 plek. Dus meteen geboekt. En dat heb ik geweten hoor.

Ik was er al om half 11. Wilde ruim op tijd zijn en was maar goed ook want het was erg druk bij de Gondola, oftewel de kabelbaan van Queenstown die je naar een berg van 400 meter hoogte brengt. Geweldig uitzicht heb je hier. En toen ik boven was werd het nog zonnig ook. Ik had blijkbaar een mail gehad dat ik pas half 12 aan de beurt was, ach gewoon even wachten en naar anderen kijken die gingen bungy jumpen.

Toen ik klaar was om mijn tuig aan te krijgen moest ik wachten op mijn voorganger. Ik moest namelijk zijn tuig aan. Zo gezegd, zo gedaan, gewoon toekijken hoe een ander eerst swingt. Mike, een van de jongens die er werken, zei dat hij de swing enger vond dan bungy jumpen. Dit werd bevestigd door de man voor me en het meisje voor me die beiden net een bungy jump hadden gedaan. Oh oh nee!!

Toen was ik aan de beurt. En dan hang je daar. Midden boven de afgrond en je moet zelf het touwtje lostrekken voor je gaat. Dan denk je wel shit waar ben ik aan begonnen als je die afgrond inkijkt. Maar gewoon omhoog kijken dacht ik en trekken aan dat koord. En zo heb ik het ook gedaan....3, 2, 1 en ruk....hoppaa wiiiiiieeeeeeeeee daar ging ik hoor. Erop los swingen. Man man man wat was die vrije val eng, maar al snel voelde ik het touw weer dus voelde ik me weer veilig. Maar wat een geweldige ervaring was het en wat een uitzicht zo bungelend boven Queenstown. Geweldig!!

Na deze adrenaline kick ben ik naar Arrowtown geweest, een stadje waar ze alles nog behouden hebben van het goudmijn tijdperk. Het ziet er geweldig uit in de oude stijl. Wat ik in Napier miste, de onderkant van de winkels was daar modern i.p.v. Art Deco zoals de bovenkant, was hier wel mooi behouden. Kreeg echt het idee alsof ik in een Western film was beland.

Ook nog even door gereden naar de brug over Kuwarau River, hier was ook een bungy jump van AJ Hackett, waar ik ook bij gesprongen heb, maar mij ging het om de Lord of the Rings locatie, de pilaren van de koningen in the River Anduin. Wat een mooie blauwe rivier was dit weer.

Toen weer via Queenstown op weg naar Te Anau. In Queenstown zelf nog 2 lifters opgepikt en meegenomen. De ene was een Amerikaan met een Nederlandse vader en hij heet Adriaan, de Amerikaan dan hè, niet zijn vader. Sprak geen Nederlands maar was wel weer toevallig. En een Braziliaan die zijn zwangere vriendin wilde verrassen door zomaar bij de zwangerschaps yoga aanwezig te zijn. Nou die verrassing is goed gelukt! Adriaan sliep trouwens ook nog in dezelfde accommodatie als ik. De wereld is klein!

In de avond had ik nog een glowworm tocht staan. Met de boot vanuit Te Anau naar de Te Anau Caves. Het was nog licht dat we erheen vaarden, dus nog een hoop kunnen zien van de bergen aan het meer. Ik ben bij 4 Duitsers gaan zitten. Was meteen welkom bij ze en zijn de hele tour samen opgetrokken, erg gezellig.

Wat een gave grot was dat. Ze hadden alles zo puur gelaten. Echt fijn om te zien. De ingang was ingestort dus je moest nog onder een rots door een ruimte van maar 1 meter hoogte kruipen. Daarna loop je constant boven de rivier die door de grot stroomt. De Aurora Caves zoals de grot heet, is 6,7km diep maar wij gingen maar 200 meter. Wat een herrie maakte het water, maar veel leuker als normale grotten omdat het nog zo puur natuur was. Aan het eind van de grot een bootje ingegaan om door het donker te varen om glowworms te spotten. Het waren er wel minder dan in Waitomo of de Glow Worm Dell in Hokitika maar het was weer magisch!!! Wat een top excursie.