Dag 23: De verwoesting van een stad.

Ik heb betere bedden gehad, maar ik klaag verder niet. Heb weer een goed nachtje geslapen en geen plannen vandaag dus kon heerlijk rustig aan doen. Uiteindelijk heb ik een Christchurch pass genomen. Hierbij kun je met de Gondola, de tram, punting op de Avon river en een ritje door de Botanische tuinen doen. En de shuttle naar de gondola kreeg je ook gratis.

Na ontbeten te hebben punting vastgelegd om 17.00 anders zou het misschien vol zitten en kon ik niet meer mee. Prima! Nu op naar de shuttle voor de Gondola, de kabelbaan van Christchurch. En in die auto zag ik pas wat een schade de aardbeving van 2011 heeft aangericht. Als je niet zou weten dat die zo verwoestend was zou je echt denken wat een vervallen sloeber stad. Overal zie je gebouwen in hekken staan, of om nieuw te bouwen of om te herstellen. Ook al is het 5,5 jaar geleden, ze zijn hier nog lang niet hersteld. 1700 gebouwen moesten uiteindelijk gesloopt worden. Dus ja dat heeft wel wat tijd nodig om weer op te bouwen.

De Gondola was mooi. Op 500 meter hoogte had je 360 graden uitzicht. Zo zag je heel Christchurch, de Alpen, de zee en ook de Peninsula waar Akaroa in ligt, die lag alleen aan de andere kant van de berg, dus Akaroa zelf zag je niet. Maar wat een mooi uitzicht weer. Het was ook mooi weer, al best warm boven. Het was uiteindelijk 28 graden geworden vanmiddag.

Na de kabelbaan weer terug naar de stad om een rondje in de tram te maken. Een leuke ouderwetse tram. Daar ben ik een echte toerist voor haha. Langs de hoogtepunten van Christchurch gereden, wat nu eigenlijk alleen maar vervallen gebouwen zijn. Ik ben uitgestapt bij Re:Start waar ze winkels in zeecontainers hebben gemaakt. Dit was na de aardbeving gemaakt om zo het winkelen weer mogelijk te maken. Maar echt een winkelstraat of winkel gebied is er niet. Het zijn een paar containers met wat banken en wat winkels maar vooral eet tentjes. Dan is er nog een straat om de hoek waar hier en daar een winkel zit. De meeste winkels moeten nog open gaan. Heel raar om dat zo te zien.

Weer ingestapt in de tram om langs de Cathedral te rijden die ook echt verwoest is. Niet normaal. Tot op heden is er nog niet besloten wat ze ermee gaan doen. Over 2 weken hopen ze meer te weten, of herstellen of slopen. Ik zou zeggen herstellen als voorbeeld voor de mensen, maar als je de verwoesting ziet weet je niet eens of het hersteld kan worden.

Na aankomst bij de botanische tuinen nog snel een rondje door het museum gelopen, wat hier trouwens allemaal gratis is. Echt Nederland kan nog heel wat leren van Nieuw-Zeeland. Gratis musea, overal gratis public toilets en nog schoon ook allemaal. Toen een rondje door de botanische tuinen. Bomen en planten van over de hele wereld. Vooral de rozen waren prachtig en roken heeeerlijk!

Het Punten was maar een paar minuten lopen. Een Punt is een soort gondel zoals om Venetië en wordt door een man met een stok voortgeduwd, met de stok zet hij zich af tegen de grond. Op die manier vaar je. Heerlijk rustgevend langs de botanic gardens gevaren. Punting is overgebleven door de Engelsen die zich in Christchurch hadden gevestigd. Laatste keer dat ik gepunt heb is 20 jaar terug zoiets in Cambridge.

Ik wilde ook nog langs een art ding, 185 chairs heet het. 185 Witte stoelen gemaakt als kunst project, elke stoel stelt een dode voor. Dus voor elke omgekomen persoon tijden de aardbeving staat er een stoel. Van een maxi cosi en kinder stoel tot krukken, fauteuils en een rolstoel. Het was best indrukwekkend om te zien.

Toen ik in een restaurant zat te eten kwamen er Nederlanders binnen en ja ja de wereld is klein. Dit waren Kirsten en haar moeder met wie ik in Devonport ben meegelopen. Zo bizar. Zo'n grote stad en dan kom je elkaar in een willekeurig restaurant tegen.

Dag 22: Van film locatie naar droomwereld

Ik heb de nacht overleefd maar vraag niet hoe. In het hostel kwam ik een leuk stelletje tegen, ook Nederlands, lekker mee zitten praten en ze zijn meegelopen toen ik wat fotos van de sterren ging maken. Zij waren ook Lord of the Rings fans dus ook naar veel locaties. Leuk om dan ervaringen te kunnen delen. Maar de nacht was een hel!!!! Ik kwam de kamer in en ja hoor gesnurk. Neeeee dacht ik. En het was nog een van de vrouwen ook, had eerder die man gedacht! Na 45 minuten werd het eindelijk stil. Om na een uur het licht aan te krijgen want 2 gingen plassen. Weer gesnurk, toen ben ik maar gaan plassen. Inmiddels was het al 2 uur.....beetje in slaap gevallen tot half 5...kwart voor 6 stond mijn wekker, maar weer gesnurk dus dat werd geen slapen meer. En het was bloedheet in die kamer. Ik haat dorms!!!! Volgende keer betaal ik wel een hoop voor een dure kamer!!! Maar goed heb het weer overleefd haha.

Toen snel met gierende banden weg van die plek. Al heb ik nog wel wat fotos van Lake Tekapo met de Lupins ervoor genomen, maar ja dat is niet zo mooi als met daglicht, het blauwe van het meer was nu niet te zien.

Na 2 uur rijden en een gravel weg van 21km die lekker glibberde aangekomen bij Edoras. Wederom een Lord of the Rings locatie. De stad van het koninkrijk van de mensen: Rohan. Je ziet het zo voor je, die hele set die er toen opstond ook al is die nu weggehaald. Die berg ligt zo afgelegen, evenals meerdere locaties dat ik me echt afvraag hoe ze die locaties toch allemaal hebben kunnen vinden. Maar echt weer gaaf om te zien.

Weer 21km terug door de gravel weg, mijn auto is echt afgeragd niet normaal en na 2,5 uur rijden aangekomen in Akaroa. Wat een geweldig dorpje. Ziet er wat Frans uit, leuke mooie huisjes in mooie kleuren. Ouderwetse stijl, heel leuk om te zien.

Maar ik kwam voor het zwemmen met dolfijnen. De kleinste soort ter wereld namelijk de Hector dolfijnen. Wat een lieve beestjes. Ook die wil ik wel mee naar huis nemen. Zo gaaf. We gingen met 7 zwemmers de boot op. Omdat het wilde dieren zijn is het volledig aan de dolfijnen wat er gaat gebeuren. Dat werd dus afwachten.

Als we aan het varen waren kwamen de dolfijnen meeliften in de stroming, dat vinden ze leuk, maar als we stil lagen gingen ze weer weg. Het is juist de bedoeling dat ze blijven als we stil liggen. Op een gegeven moment kregen we toch groen licht om het water in te gaan, wat toch best fris was. Buiten temperatuur 25 graden....water temperatuur 12 graden. Ja dat was even slikken. Maar dan lig je erin en dan komen ze opeens voorbij. Voor je, achter je, overal komen ze vandaan.

Recht op je afzwemmen om daarna naar de diepte te duiken om onder je door te gaan. Vlak voor je langs aan de oppervlakte. Het was echt zo geweldig. Ook al bleven ze niet en zwommen ze steeds door, zijn er toch zeker 15 stuks langs ons gezwommen. Dat was zo magisch. Zo onwerkelijk. En ja ik had ze makkelijk aan kunnen raken, maar dat mag niet. Hun huid is zo dun als de huid onder je oog, onze bacteriën kunnen de dolfijnen heel ziek maken. Dus afblijven!

Maar ongelooflijk hoe gaaf dit was. Ik ben echt inmiddels door al mijn woorden heen. Onbeschrijflijk, ongelooflijk, onwerkelijk, gaaf, cool, geweldig, awesome, magisch. Ik kan het blijven zeggen maar er zijn gewoon geen woorden voor om alles uit te kunnen leggen. Dat zijn gewoon dingen die niet te omschrijven zijn en die je meegemaakt moet hebben om te kunnen begrijpen.

Uiteindelijk in Christchurch bij Diana en haar Djoser groep pizza gaan eten. Ze hadden namelijk al pizzas besteld maar ook netjes met mij rekening gehouden. Super lief. Heel toevallig was hun hotel schuin aan de overkant. Na afscheid genomen te hebben zit ik nu weer lekker op een eenpersoonskamer. Wat zal ik heerlijk slapen vannacht!

Dag 21: Sneeuw in de Nieuw-Zeelandse Alpen

Pfoe hè hè ik ben aangekomen. Het was een lange dag! En het wordt een zware nacht!! Omdat ze hier alleen nog een bed op een 4 persoons kamer over hadden, moet ik met 3 chinezen slapen waarvan 2 vrouwen en 1 man. Ik denk dat ze snurken, zo zien ze eruit namelijk! En dan lig ik ook nog eens op het boven bed pfff hahahahaha. Moet gelukkig vroeg op morgen en ben moe dus hopelijk hele nacht knockout. Maar goed wat ik vandaag gedaan heb is veeeeel belangrijker!

Ik ben kapot!!! Heb onverwachts weer veel gelopen. Nou goed ik ben begonnen vanuit Dunedin. Heb trouwens echt niets van die stad gezien, kwam laat aan en ging vroeg weg en tussendoor pinguins gezien. Op naar de Moeraki Boulders. Ik wilde een foto in een van de boulders die open staat alsof hij je opeet, maar het was vloed dus de meeste stenen stonden in het water. Dat idee heb ik dus maar laten varen.

Toen door naar de Elephant Rocks. Hele grote stenen zomaar in een weiland en ook alleen op die plek. Hoe verzinnen ze het?

Even verderop hadden ze Maori Rock Drawings. Geen idee hoe oud ze waren, maar erg oud. Een deel was weggehaald en in musea geplaatst en een deel was beschadigd door onze geweldige mede mens die nooit ergens vanaf kan blijven en er zelf overheen gaan kalken. Grrr! Maar wat er was begon al te vervagen, maar ja het zit er dan ook al een behoorlijk tijdje op!

Onderweg naar Mount Cook kwam je langs Lake Pukaki. Ik moest even slikken toen ik het zag, zo ontzettend mooi blauw. Soms zijn er van die momenten dat je echt even stil moet staan om te beseffen hoe mooi het is. Mega blauw water met de Alpen erachter. Wow!

Het was best een eind rijden dus tegen de tijd dat ik pas bij Mount Cook was, was het al half 3. Even een hapje gegeten en daarna richting Hooker Valley gereden. Hier kun je een wandeling maken naar de gletsjer en het ijsmeer ervoor. Ik dacht dat ik op internet had gelezen dat het maar 30 minuten was. Dat bleek 3 uur te zijn, die ik nog in 2 uur heb afgelegd ook. Maar slimpie had geen drinken mee, was niet zo handig, maar heb het zoals gewoonlijk weer overleefd.

Nadat ik weer terug wilde rijden zag ik nog een afslag naar Tasman Glacier, naturlijk erin gereden. Nou dat heb ik geweten. Mijn benen waren al niet zo blij na die onverwachte lange wandeling en toen kwam ik bij de beklimming aan naar het uitzichtpunt. Maar met de Tongariro Crossing in de benen dacht ik dat moet lukken. Uiteindelijk viel het me ook wel mee, maar denk dat het wel 300 treden waren omhoog, als het er niet meer waren. Zal het eens opzoeken. Maar dan dat uitzicht!!!

Dag 20: de Catlins met zijn winderige zuidkust

Vandaag had ik een lange rij dag voor de boeg, dat het uiteindelijk een hele lange dag ging worden wist ik van te voren ook niet. De dag begon goed met een prachtige regenboog langs de weg. Ja daar moest ik natuurlijk even een foto van maken. Ik was onderweg naar Gemstone Beach, waar je dus gemstones, oftewel mooie stenen kunt vinden. Alleen was er geen strand over, het waaide ontzettend hard en de golven hadden het hele strand opgegeten.

Door naar Slope Point dan maar. Eerst 13 km over een gravel weg. Gister was dat een eitje, vandaag reed ik 50 en glibberde nog de hele tijd weg, was iets minder maar ben er gekomen. Wat een wind!!!!! Slope point is het zuidelijkste punt van het zuider eiland. Maar wat een wind. Ik ga dat blijven zeggen, wat een wind. Zelfs ik had extreem veel moeite met blijven staan. En dan staan er gewoon schapen vrolijk in de wei alsof er niks aan de hand is...hoe dan? Dan ging het nog eens regenen ook, wat door die wind als naalden aanvoelde. Ik was zeiknat, ijskoud en het deed pijn. Maar ach je moet er wat voor over hebben toch?

Ik wilde nog langs de Niagara Falls.. Maar die waren zo ontzettend klein dat ik niet eens de moeite heb gedaan om uit te stappen. Ik ben snel doorgereden naar Nugget Point. Hier leven zeeleeuwen, zeehonden en yellow eyed pinguins. Ik heb alleen die pinguins niet gezien. Heb wel een uur op ze staan wachten, maar helaas niets gezien.

Dus toen ik in Dunedin aankwam heb ik maar het Royal Albatross centre gebeld voor het Blue Penguin kijken. Er was nog plek maar moest er nog wel een uur voor rijden. Wat zijn albatrossen extreem grote vogels zeg, niet normaal. Ze vlogen alleen zo hard voorbij dat ik geen foto kon maken. Maar die heb ik dan weer wel van de blauwe pinguin, de kleinste pinguin ter wereld! Ik ben op slag verliefd geworden op deze pinguins. Wat een super schattige lieve beestjes.

Dag 19: het opper machtige Milford Sound

Vandaag ben ik lekker rustig aan begonnen. Omdat het na de Te Anau Caves tour gisteravond vrij laat was geworden dacht ik even relaxen. Uiteindelijk was ik nog op tijd wakker. Om om 9 uur uiteindelijk alweer te gaan rijden naar de Mavora Lakes. Hier zijn namelijk een aantal film locaties van Lord of the Rings. North Mavora Lake is gebruikt als het meer waar the fellowship aanmeert na een tocht over the River Anduin. Het was echt meteen herkenbaar. In het bos zat blijkbaar een boom die gebruikt is maar geen idee welke. Er waren zoveel bomen...

Ook zijn er paden langs de meren gebruikt om de Uruk-hai te laten rondrennen alsof ze langs de kant aan het opjagen waren. Even voor de Mavora Lakes was het randgebied van Fangorn Forest. Waar Gandalf the White zijn paard Shadowfax roept of nou ja fluit. Ook meteen herkenbaar. Dan was er ook nog een stukje waar Merry en Pippin het bos invluchten...dit was weer niet herkenbaar. Maar wel heel leuk om deze locaties te zien. Die laatste was makkelijk te vinden aangezien er net een bus vol mensen naartoe was gelopen. Je moest wel over een hek klimmen.

Ik heb de auto vandaag wel volledig verrot gereden. Echt ze hebben nu al spijt van mijn lage huurprijs als ze weten wat ik er allemaal mee gedaan heb. Om bij de Mavora lakes te komen moest je 37 km over een gravel weg. Allemaal losse steentjes. En ben er met 80 overheen gegaan, crossen en glijden dat die auto deed hahaha. Was wel grappig. In het begin was ik nog bang, later slipte ik steeds meer. Heb ondertussen nog wel 2 van de 3 ontsnapte lammetjes geholpen. Ze stonden buiten het hek. Toen ik naar ze toe liep werden ze zo bang dat ze zichzelf weer door het hekwerk hebben gewurmd. Bij de eerste ging dat goed, de 2e lam zag ik te laat dus kon niet op tijd remmen en reed daarom maar door. De 3e ging weer op die manier. Dus goede daad is weer verricht vandaag.

Toen door naar Milford Sound. Het rijden ernaartoe was al mooi, wat helemaal spectaculair zou zijn als het helder zou zijn. Nu regende het en was alles bewolkt. Zo ook op de boot. Al was de Milford Sound, wat eigenlijk echt een fjord is, nog steeds ontzettend mooi. Wat een hoge bergen, allemaal boven de kilometer hoog. Wat voel je je nietig als je daar vaart.

We gingen nog naar een waterval. Maar alle regenjassen waren inmiddels al ingepikt dus ik bleef wat verder weg. Er kwam zoveel water en kracht van de waterval af dat je binnen 1 seconde zeiknat was. Ik stond bij de deur en vloog meteen naar binnen maar was alsnog nat. Iemand moest glazen water vullen, maar ja het bleek een pussy, de sukkel liet het rek met glas vallen en klaagde daarna alleen maar over zijn handen, die trouwens niet eens bloedde. Mietje dus. Wij geen vers water en de crew moest eerst al het glas wegruimen.

Tijdens het varen kwamen we zeehonden tegen die probeerden te zonnen in de regen ;) deze zeehonden waren allemaal mannetjes en verstoten uit de oorspronkelijke kolonie. Dus hebben ze elkaar opgezocht en zijn ze op een bepaald punt gaan zitten.

Ook zagen we de zeldzame bottlenose dolphins. Die zwommen gezellig mee met 2 boten, maar helaas niet onze. Al maakt het niet uit waar ze zwommen. Het kijken ernaar was al geweldig. En het feit dat ze zeldzaam zijn en er dan toch op dat moment zijn is super, net als op de ferry naar het zuider eiland. Elke Nederlander die ik spreek heeft ze niet gezien dus mag van geluk spreken dat ik dat wel heb gedaan.

Na terugkomst in Te Anau uit Milford Sound ben ik het centrum ingegaan en wilde ik bij een specifieke Italiaan eten die ik gister al had gezien. Terwijl ik daarheen loop komt Diana naar buiten, zij zit daar net aan tafel met 3 reisgenoten. Diana raakte ik mee in gesprek tijdens de tussenstop op Dubai airport en kwam ik in Lake Matheson ook al tegen. De wereld is wat dat betreft echt klein! Maar super leuk en ben gewoon aangeschoven met eten.

Dag 18: Adrenaline swing eindigend in het donker.

Jaaaaaaaa ik ben een officiele gek! Hahaha nee valt best mee, wel een officiele Ledge Swinger. Ik zat gisteravond lekker die knoflook pizza te eten, wat een grafsmaak had ik ervan zeg. Zal een mega walm om me heen gehangen hebben. Maar goed, aangezien er al zoveel geannuleerd was keek ik op een korting site en zag ik de ledge swing voor de helft van de prijs en nog maar 1 plek. Dus meteen geboekt. En dat heb ik geweten hoor.

Ik was er al om half 11. Wilde ruim op tijd zijn en was maar goed ook want het was erg druk bij de Gondola, oftewel de kabelbaan van Queenstown die je naar een berg van 400 meter hoogte brengt. Geweldig uitzicht heb je hier. En toen ik boven was werd het nog zonnig ook. Ik had blijkbaar een mail gehad dat ik pas half 12 aan de beurt was, ach gewoon even wachten en naar anderen kijken die gingen bungy jumpen.

Toen ik klaar was om mijn tuig aan te krijgen moest ik wachten op mijn voorganger. Ik moest namelijk zijn tuig aan. Zo gezegd, zo gedaan, gewoon toekijken hoe een ander eerst swingt. Mike, een van de jongens die er werken, zei dat hij de swing enger vond dan bungy jumpen. Dit werd bevestigd door de man voor me en het meisje voor me die beiden net een bungy jump hadden gedaan. Oh oh nee!!

Toen was ik aan de beurt. En dan hang je daar. Midden boven de afgrond en je moet zelf het touwtje lostrekken voor je gaat. Dan denk je wel shit waar ben ik aan begonnen als je die afgrond inkijkt. Maar gewoon omhoog kijken dacht ik en trekken aan dat koord. En zo heb ik het ook gedaan....3, 2, 1 en ruk....hoppaa wiiiiiieeeeeeeeee daar ging ik hoor. Erop los swingen. Man man man wat was die vrije val eng, maar al snel voelde ik het touw weer dus voelde ik me weer veilig. Maar wat een geweldige ervaring was het en wat een uitzicht zo bungelend boven Queenstown. Geweldig!!

Na deze adrenaline kick ben ik naar Arrowtown geweest, een stadje waar ze alles nog behouden hebben van het goudmijn tijdperk. Het ziet er geweldig uit in de oude stijl. Wat ik in Napier miste, de onderkant van de winkels was daar modern i.p.v. Art Deco zoals de bovenkant, was hier wel mooi behouden. Kreeg echt het idee alsof ik in een Western film was beland.

Ook nog even door gereden naar de brug over Kuwarau River, hier was ook een bungy jump van AJ Hackett, waar ik ook bij gesprongen heb, maar mij ging het om de Lord of the Rings locatie, de pilaren van de koningen in the River Anduin. Wat een mooie blauwe rivier was dit weer.

Toen weer via Queenstown op weg naar Te Anau. In Queenstown zelf nog 2 lifters opgepikt en meegenomen. De ene was een Amerikaan met een Nederlandse vader en hij heet Adriaan, de Amerikaan dan hè, niet zijn vader. Sprak geen Nederlands maar was wel weer toevallig. En een Braziliaan die zijn zwangere vriendin wilde verrassen door zomaar bij de zwangerschaps yoga aanwezig te zijn. Nou die verrassing is goed gelukt! Adriaan sliep trouwens ook nog in dezelfde accommodatie als ik. De wereld is klein!

In de avond had ik nog een glowworm tocht staan. Met de boot vanuit Te Anau naar de Te Anau Caves. Het was nog licht dat we erheen vaarden, dus nog een hoop kunnen zien van de bergen aan het meer. Ik ben bij 4 Duitsers gaan zitten. Was meteen welkom bij ze en zijn de hele tour samen opgetrokken, erg gezellig.

Wat een gave grot was dat. Ze hadden alles zo puur gelaten. Echt fijn om te zien. De ingang was ingestort dus je moest nog onder een rots door een ruimte van maar 1 meter hoogte kruipen. Daarna loop je constant boven de rivier die door de grot stroomt. De Aurora Caves zoals de grot heet, is 6,7km diep maar wij gingen maar 200 meter. Wat een herrie maakte het water, maar veel leuker als normale grotten omdat het nog zo puur natuur was. Aan het eind van de grot een bootje ingegaan om door het donker te varen om glowworms te spotten. Het waren er wel minder dan in Waitomo of de Glow Worm Dell in Hokitika maar het was weer magisch!!! Wat een top excursie.

Dag 17: De ruige Westkust met zijn prachtige Alpen

Waar moet ik beginnen over vandaag, ik heb zoveel gezien dat ik de kaart erbij moet pakken om de namen op te zoeken. Ondanks dat ik erg hoopvol was bij het opstaan, want ik hoorde helicopters vliegen, ging de Ice Explorer tocht niet door, geen gletsjer wandeling dus helaas. Voor mij is dat al niet leuk maar voor daar nog erger, al weken worden alle tours geannuleerd. Het zal je inkomsten maar zijn!

Omdat ik nu toch tijd over had ben ik lekker rustig aan gaan rijden en overal gestopt. Zo was mijn eerste stop bij Lake Matheson oftewel Mirror Lake. Ik moet zeggen ja het doet zijn naam eer aan. De reflectie in het water was niet volledig stil maar alsnog super mooi. De bergen in tweevoud door hun weerspiegeling. Dat was zeker de moeite waard.

Door naar Fox Glacier. Omdat je bij Fox Glacier niet zo mooi dichtbij als bij Franz Josef Glacier kan komen had ik besloten alleen naar de Glacier View track te gaan. En wie zie ik daar lopen.....Karen en Melissa! Wat een stom toeval zeg. Samen zijn we naar het uitzichtpunt gelopen, daarna gingen zij verder naar de gletsjer en ik weer de auto in.

Hierna was het even doortuffen richting Haast. Voor Haast nog gestopt bij Knights Point lookout en bij Ship Creek Bay. Bij de laatste waren extreem hoge golven. Er was niemand die het aandurfde om te surfen, maar dat vind ik ook niet zo gek hoor. Het was levensgevaarlijk als je het water in zou gaan. De golven sloegen met zo'n extreem brute kracht over elkaar heen. Heel indrukwekkend.

Toen werd het rijden over de Haast Pass. Weer prachtig tussen de bergen door rijden. Het waaide behoorlijk langs de rivier waardoor het zand helemaal opgeblazen werd en er een soort stofwolken hingen. Langs deze weg heb ik meerdere stops gemaakt langs watervallen waaronder the Roaring Billy Falls.

Daarna waren de Blue Pools aan de beurt, ik hoopte dat deze wel gewoon normaal van kleur waren i.p.v. wit of bruin wat ik inmiddels steeds had gezien. Maar ja hoor, ik werd beloond met een erg mooi turquoise kleurtje van het water. Prachtig om te zien, het bestaat dus toch haha.

Na nog langs Lake Hawea gereden te zijn kwam ik aan bij Wanaka, dat aan Lake Wanaka ligt. In dit meer staat een enkele boom die er al jaren gewoon doorgroeit. Ik heb hem gevonden, hij stond nergens aangegeven maar staat bekend als that Wanaka tree. Alleen iedereen heeft altijd mooie zonnige fotos, ik heb een keer that Wanaka tree in de regen. Toen ik weer bij de auto was kwam de zon opeens terug, maar had geen zin meer om terug te lopen.

Via Cadrona met een heel oud hotel, leuk gebouw trouwens ben ik door de Cadrona pass naar Queenstown gereden. Wat is Queenstown een leuke stad zeg. Geweldig. Er is weer eens volop leven in de middle of nowhere. Winkels alles, zelfs Louis Vuitton!!! Dus jaaa er is leven. Heerlijk. Ik heb na het eten van een behoorlijke knoflook pizza, het was een toscaanse trouwens niet specifiek knoflook, een hele mooi zonsondergang gezien. En toen was het tijd voor bed.

Dag 16: Blauw is soms wel en soms niet blauw!

De dag begon weer met regen. Nadat ik Karen en Melissa bij hun hostel had opgepikt reden we naar de Hokitika Gorge. Daar is het water zo blauw en in de folders staat ja het is echt zo blauw als de foto. Alleen we kwamen daar en het water was meer grijs/wit wat komt door de vele regen die ze de laatste tijd hebben gehad. Ondanks dat het niet blauw was, was het nog steeds een mooi gebied. Ben heel benieuwd hoe het eruit ziet als het wel zo blauw is.

Uiteindelijk kwamen we bij Franz Josef Glacier aan. We zouden door rijden tot Fox Glacier, maar het regende dus we gingen eerst maar informeren wat er te doen was qua indoor activiteiten. Wandelen naar de gletsjer was alleen bij Franz Josef mogelijk, Fox glacier was afgesloten. Dus bleven we maar in Franz Josef.

Eerst zijn we naar de Kiwi experience gegaan. Hier hadden ze 3 kiwis. Geweldig om te zien aangezien er nog maar 350 beestjes van deze kiwi soort bestaat. Het gaat hier in om de Rowi Kiwi. Wat een leuke beestjes.

Na de Kiwis zijn we naar de gletsjer gaan lopen. Omdat ik te horen kreeg dat mijn skydive bij Fox Glacier niet doorging vanwege de regen moesten we iets anders bedenken. Dat werd dus de wandeling naar de gletsjer. Je kon tot op 750 meter afstand van het begin van de gletsjer komen. Het was een wandeling van ongeveer 45 minuten maar dan was je wel veel dichterbij als op de parkeerplaats. Wat een mega gletsjer. Het was vrij bewolkt toen we aankwamen, tussendoor klaarde het wat op om later weer bewolkt te worden, maar we hebben een deel kunnen zien en daar gaat het om natuurlijk. Heel mooi dat blauwe en witte ijs. Hopelijk gaat morgen mijn Ice Explorer tour door, maar dat is nog afwachten. Spannend.

Na de gletsjer hike heb ik Karen en Melissa bij de bus afgezet voor hun laatste stukje naar Fox Glacier. Was super gezellig om 2 dagen wild vreemde mensen mee te hebben. Hele leuke ervaring. Morgen weer alleen op pad, na hopelijk de Ice Explorer tocht eindig ik in Queenstown. Het blijft een geweldige reis en een super mooi land. Jammer dat de regen wat dingen in het water laat vallen, maar daar doe je niks aan, gewoon wat anders bedenken en verder genieten en dat lukt tot nu toe erg goed!

Dag 15: Rotsen in alle soorten en maten met een magisch einde.

Vandaag begon het rustig, ja ok de grond trilde maar ja, vertel eens wat nieuws haha. Rustig aan gedaan en toen op weg gegaan naar Punakaiki oftewel the Pancake Rocks. Wat was dat super zeg. Wat een bijzondere rotsen. Ze zijn laag voor laag opgebouwd. Zo apart om te zien en ze hebben ze ook alleen op die plek. Ik had weer mazzel wat betreft het weer, toen ik er aan kwam stopte het met regenen.

Maar wat een bijzonder gezicht weer die Pancake Rocks. Ze weten niet waarom deze rocks alleen op deze specifieke plek zijn. Maar ja, ze zijn er dat is al leuk genoeg. Ook hebben ze blowholes hier. Dat zijn gaten in de grond waar water doorheen spuit. Er was maar 1 echte blowhole maar de rest was ook leuk om te zien. Rotswanden waar de zee heel machtig tegenop knalde. De grond voelde als een aardbeving, misschien was het er wel één, en de golven kwamen echt super hoog!

Toen ik aankwam zag ik al 2 meiden staan die wilden liften naar Fox Glacier, toen ik weg ging stonden ze er nog dus heb ze een lift aangeboden. Karen is een Nederlands sprekende Belg en Melissa een Frans sprekende maar Nederlands verstaande Belg. Dat was dus wel toevallig dat we gewoon Nederlands konden praten. Ik kon ze meenemen naar Kumara Junction. Want ik ga morgen pas naar Fox Glacier. Maar uiteindelijk zijn ze de hele dag met me mee geweest en ook in Hokitika blijven slapen.

Nadat ik Karen en Melissa had opgepikt zijn we de Arthurs Pass over gegaan. Een prachtige route door de bergen. Helaas hing er veel bewolking en was er veel regen, maar aan de andere kant van de bergen was het redelijk mooi dus daar gelukkig nog mooie uitzichten gehad.

Tijdens een stop bij een lookout point zagen we Kea vogels. Voordat we stil stonden stond er al een Kea op de spiegel. Ze liepen meteen op de grond om ons heen en op het dak. Deze vogels staan erom bekend dat ze de rubbers van je auto deuren graag opeten, vandaar dat ze meteen op je auto gaan zitten. Het zijn wel prachtige beesten, als ze vliegen hebben ze een oranje binnenkant onder de vleugels. En ze zijn zo tam en schattig. Ik vind ze super leuk net als de Kiwi.

Aan de andere kant van de Arthurs Pass zijn we naar Castle Hill geweest. Of in Maori Kura Tawhiti. Dit waren allemaal grote limestone rotsen midden in een weiland. Het gebied lag er vol mee, heel bizar om te zien. We zijn op een paar grote stenen geklommen, dat was echt ontzettend hoog, maar wel heel gaaf. Het verbaast me elke dag weer hoe wisselend dit landschap is. En wederom hadden we mazzel met het weer. Toen we in de auto zaten ging het weer regenen.

Terug weer door de Arthurs Pass gegaan op naar Hokitika. Hier hebben ze een Glow Worm Dell. Een muur vol met mos en silver ferns, op zich niet boeiend, maar vanaf ongeveer 21 uur werd het donker genoeg om de glowworms te bekijken. Wat was dat weer ontzettend magisch. Het werden er steeds meer en meer. Er waren 2 andere Nederlandse meiden met een statief, waar ik gebruik van mocht maken om mooie foto's te maken. Hier was ik erg blij mee! Het resultaat mag er zeker wezen. Wederom droog tijdens het glowworms kijken. Dus ook al regent het de hele dag, zodra we uitstappen is het droog en daar gaat het om!