De Tongariro Crossing, ik zal hem nog lang in mijn geheugen houden. De wandeltocht waar ik zo lang naar uitgekeken heb en zelfs voor geoefend heb. Maar ja oefenen in Nederland voor een hike door vulkanen....ja dat wordt hem niet helemaal. Om jullie te laten beleven wat ik gevoeld heb zal ik alles in stukjes omschrijven.
De Tongariro Crossing loop je vanaf de Mangatepopo car park naar de Ketetahi car park en is 19,4 km lang. In mijn geval 20,1 km, want ik moest na het eindpunt nog 700 meter verder naar de security day park waar mijn auto stond.
Nadat we om 7.30 met de shuttle bus opgepikt werden reden we naar de start bij Mangatepopo, hier kwamen we rond 8 uur aan. In de bus was ik 2 Amerikanen Tom en Laurie tegengekomen. Uiteindelijk ben ik bij hun blijven plakken, alleen tijdens de afdaling kon ik ze niet meer bijhouden.
Het eerste stuk vanaf de car park naar de Mangatepopo Hut en door naar Soda Springs viel mee. Het was redelijk vlak lopen met wat kleine klimmetjes erin. Je gaat ongeveer 250 meter omhoog over een lengte van 4,4 km. Doordat we in de wolken liepen kon je niet zoveel zien, maar wat ik kon zien was erg mooi. Lava landschap met plantjes en hier en daar vochtige spinnenwebben. Bij Soda Springs nog een laatste wc stop gehad, de volgende was pas 8,6 km verderop. Maar we liepen in een lekker tempo en ik dacht zo is het prima te doen die tocht.
Toen kwam de eerste zware klim van Soda Springs naar de South Crater. Over een stuk van 2 km ga je 300 meter omhoog. Dit was een pittige klim. Ik ben meerdere keren goed stuk gegaan, maar ja even stilstaan en uithijgen en weer door. Wat mij veel vertrouwen gaf was dat bijna iedereen zo moest hijgen en op adem moest komen tussendoor. Zo slecht is mijn conditie dan toch weer niet. Qua landschap was het ruiger, het ging natuurlijk snel omhoog tussen veel lava rotsen door.
Bij de South Crater even aangekomen en uit staan puffen van de klim om af en toe stukjes van Mt Ngauruhoe door de wolken heen te zien komen. Super gaaf om Mount Doom uit Lord of the Rings zo magisch tevoorschijn te zien komen. Maar die wolken was ik inmiddels wel een beetje zat, ik wilde een mooi uitzicht hebben. Om positief te blijven zei ik steeds tegen Tom en Laurie, let maar op als we boven zijn klaart het op!
Het stuk van de South Crater naar de Emerald Lakes is 2,6 km, maar je moet eerst nog de Red Crater over. Die zit op een hoogte van 1900 meter, dat was dus nog 250 meter klimmen en dat heb ik geweten. Eerst een heel stuk door de South Crater gelopen wat gewoon vlak was dus dat liep lekker door, maar daar kwam het. De muur omhoog! Die amper te zien was door de bewolking. Met veel hijgen, puffen en steunen ben ik boven gekomen. Ik voelde mijn benen al gevoeliger worden, die zijn klimmen niet gewend. Toen ik 10 meter voor de top opeens Mt Doom uit de wolken zag komen rende ik naar boven om op een steen neer te storten, ik was echt helemaal kapot, om meteen foto's te kunnen maken. Wat een prachtig magisch gezicht! Geweldig, daar doe je het voor!
Na wat gegeten en gedronken te hebben moest er nog een laatste 25 meter omhoog gelopen worden, dit was veel makkelijker dan de klim ervoor, bovenop de Red Crater trok het ook deels open dus weer fotos kunnen maken. Na de top van 1900 meter te hebben bereikt begon de afdaling naar de prachtig groen gekleurde Emerald Lakes. Door die mooie meren ben ik deze wandeling gaan maken....nou jullie worden bedankt!!! Al waren ze wel heeeel mooi. De afdaling daarentegen was een stuk minder mooi. Al bij de eerste paar meters glibberde ik weg, bleef gelukkig staan zoals bij elke andere weg glij poging ook. Iedereen glibberde weg en veel vielen er dan ook op hun kont. Gelukkig is dat bij mij niet gebeurd want ik had mijn pamper al vol gescheten van angst. Stel je voor hè even 200 meter afdalen op een stuk van nog geen 500 meter voor mijn gevoel in zacht gesteente waar je constant wegglijdt. Doodeng vond ik het, maar ja je moet door, teruggaan was geen optie. Dus rustig aan met tig schijnbewegingen om een val te voorkomen ben ik toch beneden aangekomen. Wat een opluchting. Mijn schoenen zaten helemaal vol grint want ik ging half schuivend, glijdend zijwaarts stap voor stap naar beneden. Maar wat een prachtige meren ben je dan bij aangekomen. Echt wow! Die meren maken het zo de moeite waard. Evenals de Red Crater en Mt Doom!
Vanaf de Emerald Lakes moet je nog een klein klimmetje maken van 25 meter om bij de Blue Lake te komen, die helaas niet zo blauw was door de bewolking, maar alsnog erg mooi! Maar hierna begon het drama. Over een stuk van 4km moet je nog dat klimmetje maken om vervolgens weer 350 meter te dalen. En dat heb ik geweten. In mijn hoofd heb ik Mt Doom en de Emerald Lakes meerdere keren vervloekt en mezelf tig keer afgevraagd waarom ik hier aan begonnen ben. Voor de afdaling had ik nergens last van, geen last meer van mijn benen, geen pijnlijke voeten niets!! Maar met dat afdalen ben je jezelf constant aan het afremmen wat een druk op je benen en knieën geeft. En je beukt de hele tijd met je tenen tegen de voorkant van je wandelschoenen. Elke stap weer boink, boink, boink. Na die 4 km aangekomen bij Ketetahi Hut, ik kon niet meer. Had al zoveel pijn in mijn voeten. Ik was gelukkig niet de enige, velen met mij! Maar ik kon hier gelukkig wel weer plassen!!
Het laatste stuk naar de Ketetahi car park van 6,4 km daalt over ongeveer 700 meter. Alleen maar dalen, dalen en dalen. Om soms weer omhoog te moeten om nog meer te dalen. Wat ben ik door de grond gegaan, door een hel! Bij elke stap kon ik wel janken van de pijn in mijn voeten. Waarom doe ik dit dacht ik steeds? Ik wil niet meer verder, mijn voeten kunnen niet meer, mijn benen willen niet meer, mijn knieën buigen niet meer. Maar je moet! Hier heb ik niet voor kunnen trainen, dit zag ik niet aankomen. Toen ik een bord passeerde met nog 3,1 km en daar 45 minuten over te moeten doen zakte de moed al helemaal in mijn schoenen. Na elke bocht hoopte ik de car park te zien. En na bijna te willen gaan zitten om niet meer op te staan was het daar....de car park. YES!!! Verlost!!! Dacht ik. Ik was net 5 minuten te laat voor de shuttle naar mijn auto dus moest nog 700 meter door. Ik ben bijna letterlijk mijn auto gaan knuffelen toen ik er was. Wat was ik blij!!
Nu lig ik volledig gebroken op bed. Alles vanaf mijn kont naar beneden doet pijn met de nadruk op mijn voeten. Ik ben zonder schoenen aan teruggereden. Dat ging niet meer. Maar met maar 2 blaren valt het me eigenlijk reuze mee hoe toegetakeld mijn voeten zijn. Zelf ben ik wel kapot, maar wat een geweldige ervaring! Wat was het mooi. En wat een geluk dat het elke keer opklaarde als ik ergens aankwam, het moest zo zijn. De Tongariro Crossing, lang van gedroomd, eindelijk voltooid, maar nooit meer!!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten